Langs de rails 64 jaar

28 april 2015. Tegeltableau in Bunniks blauw, aangeboden door Henk Koster.

breng een bezoek Langs de rails

Hilversumse raadhuisgeheimen

Waarom heeft het raadhuis maar één toren? En waarom wordt het misschien gesloopt?
 

Het oorspronkelijke ontwerp van Dudok voor het Hilversumse raadhuis. Zoals bekend mag in Hilversum alles maar een dubbeltje kosten, dus een Twin Towers aan de Koninginneweg zat er niet in. Gemiste kans!

 

Het Hilversumse raadhuis is al sinds 1956 in Madurodam vertegenwoordigd. De huidige maquette (onthuld op 31 augustus 2005) is het derde exemplaar. Het model is gemaakt van de kunststof cibatool; de twee voorgaande waren van hout, wat heel lang de traditie was in Madurodam. De bouwduur bedroeg ongeveer 6 maanden. De maquette heeft een afmeting van 5,6 meter bij 4,3 meter. De markante toren is 2,72 meter hoog.

In april 2015 werd bekend dat het model mogelijk verdwijnt. Het zou in slechte staat verkeren en zou niet meer passen in de huidige opzet van Madurodam. Burgemeester Broertjes van Hilversum (ooit een slechte Volkskrant-redacteur) schijnt al protest te hebben aangetekend.

Spoorwegmuseum: "een prachtig product"

Het Spoorwegmuseum heeft een nieuwe directeur: Marten Foppen. Hij volgt Paul van Vlijmen op, die directeur is geworden van het Nationaal Militair Museum in Soesterberg. Marten Foppen (40 jaar) was directeur van het Dolfinarium in Harderwijk.

Voordat hij bij het Spoorwegmuseum solliciteerde, ging hij als gewone bezoeker een keer kijken. In het blad Dienstmededeling van het Spoorwegmuseum vertelt hij: "Ik was gelijk verliefd. Dat begint al bij het Maliebaanstation, wat een prachtig product denk je dan." 

Hoezo 'product'? Managers noemen tegenwoordig alles maar een product. Je kunt geen treinkaartje meer kopen, dat heet nu een 'reisproduct'.

Ik ken Marten Foppen verder niet, dus van mij krijgt hij het voordeel van de twijfel, maar ik had liever dat hij had gezegd "Wat een geweldig museum". Of desnoods: "Wat een suf museum, daar ga ik wat moois van maken." 

Jaren geleden ben ik een keer in het Dolfinarium geweest. Wat een grappige producten zwemmen daar rond!

Mijn tuinkabouters (1995)

Zijn eerste kabouter kreeg hij twaalf jaar geleden, op zijn verjaardag. Een grapje van zijn broer. Inmiddels staan er enkele tientallen in zijn tuin. "Nog niet eens zoveel, als je weet wat er tegenwoordig allemaal op de markt is", vertelt de 44-jarige Nico Spilt, technical writer bij het Computercentrum Bondsspaarbanken in Woerden.

"Vooral na het vallen van de Muur is het aanbod uit Oost-Europa enorm toegenomen, al is de kwaliteit daarvan vaak niet best. De meeste kabouters koop ik zelf. Het is toch een heel persoonlijke beslissing. Ze zijn wel van plastic, maar ze hebben allemaal hun eigen karakter, een eigen ziel. Ik hoef ze maar even in de ogen te kijken om te weten of het tussen ons wat wordt."

Nico praat natuurlijk niet echt met ze, want dan zouden de buren misschien vreemde dingen gaan denken. Maar het zijn wel een soort vrienden, waar hij graag een poosje tussen zit als hij na een vermoeiende dag thuiskomt. "Nee, geen vriendinnen, want er bestaan alleen mannelijke tuinkabouters. Gelukkig heb ik ook nog een stel prachtige dochters", aldus een levenslustige Nico.

In 1995 werden in opdracht van het bestuur van Fortis alle personeelsbladen opgeheven. In plaats daarvan kwam er het blad 'Facet', dat grotendeels uit foto's bestond. Achterin stond altijd een verhaaltje over de hobby van een medewerker. Bij wijze van pastiche schreef ik een stukje over mijn tuin­kabouters. Daar heb ik verder nooit wat mee gedaan, totdat ik het nu dan op mijn blog zet.