De Messerschmitt kon niet achteruit

Spoorwegmuseum, 18 december 1994. Op de tentoonstelling "Gestroomlijnd, 60 jaar trein en stroomlijn" was onder andere een Messerschmitt te zien. Je kon daar met twee personen achter elkaar in zitten.

 

Het wagentje had geen deuren, maar een kap die je open kon klappen, net als bij een jachtvliegtuig. Die vergelijking is niet vreemd, want Messerschmitt was van oorsprong een Duitse vliegtuigontwerper. Alleen was na de oorlog de markt voor Duitse jachtvliegtuigen een beetje ingestort. Messerschmitt richtte zich toen op het ontwerpen van auto's. Het verhaal gaat dat er nog een voorraad cockpitkoepels lag, waar toen dit autootje bij werd ontworpen.
 
Van fotograaf Ronald Hoeben is de volgende anekdote afkomstig. Zijn buren hadden een Messerschmitt. Op een dag had de buurman, toen zijn vrouw met het autootje op pad was, bij wijze van verrassing een garage gebouwd. Toen zijn vrouw weer thuiskwam, gebaarde hij dat ze het autootje de garage in moest rijden. De man trots, totdat zijn vrouw een enorm kabaal ging maken. Ze kon de kap niet openen omdat de garage te laag was, en ze kon ook niet achteruit de garage uit rijden omdat een Messerschmitt geen achteruitversnelling heeft!

Zie ook Beter geen auto dan helemaal geen auto.

Naar de wc met 250 km/uur

Over de kwaliteit van de Fyra V250

Bert Meerstadt, de onlangs opgestapte NS-directeur, is de man die het niet nodig vond dat er toiletten kwamen in de nieuwe Sprinters. Bert Meerstadt was in 2003 ook degene die niet wilde luisteren toen technici waarschuwden dat de Fyra V250 een drama zou worden.

Maar één ding moeten we Bert Meerstadt nageven: in deze trein kwamen wel toiletten. Dus niet dat Bert Meerstadt zei: "die treinen gaan zo snel, tegen de tijd dat je echt nodig moet ben je al in Brussel; kun je daar naar de wc."

Alleen jammer dat die treinen zo slordig in elkaar zijn geschroefd. Zelfs het magneetje van de wc-rolhouder bleek te hoog gegrepen voor de Italiaanse technici. Over loszittende stroomkabels en openspringende deuren hoeven we het dan eigenlijk al niet meer te hebben.

Meer lezen over toiletten in de trein.

Dichter des Vaderlands

Het is u misschien niet opgevallen, maar sinds 31 januari 2013 hebben we een nieuwe Dichter des Vaderlands. Zij heet Anne Vegter.

Haar voorgangers waren tv-criticus Gerrit Komrij (vanaf 2000), pretdichter Driek van Wissen (vanaf 2005) en Ramsey Nasr (vanaf 2009). Van de laatste herinneren we ons het gesnotter bij het aftreden van Beatrix: die was voor hem een moeder geworden.

Ik vind het verder allemaal prima, zolang het maar niet van mijn belastingcenten wordt betaald. Merkwaardig vond ik de volgende mededeling van de benoemingscommissie. Die noemt haar ‘een uitermate veelzijdig dichter en schrijver wiens maatschappelijk engagement niet nieuw is en met de jaren steeds sterker lijkt te worden’. 

'Wiens'? Terwijl je het over een vrouw hebt? Moet dat niet 'wier' zijn dan? Beetje ouderwets, maar juist hier mag dat wel. Of anders gebruik je 'waarvan'. 

Gemeld, maar natuurlijk niks gehoord. Van die hele Dichter des Vaderlands tot nog toe trouwens ook niet.

www.dichterdesvaderlands.nl


 

 

Spectaculair fotoboek

Marianne Vermeijden bespreekt een 'spectaculair fotoboek'

In de boekenbijlage van NRC Handelsblad van 24 mei 2013 werd paginagroot aandacht besteed aan het boek “De mens en de zee”.  Volgens de auteur van het artikel, Marianne Vermeijden, betreft het een ‘spectaculair boek met honderden dubbelpaginagrote, wonderschone foto’s’.

Voor wie niet weet wat ‘dubbelpaginagrote’ foto’s zijn, staan er twee bij het artikel afgedrukt. Dubbelpaginagrote foto’s zijn foto’s die verknoeid zijn doordat de vouw van het boek er doorheen loopt.

 

Ziet Marianne Vermeijden dit niet? Heeft ze geen smaak? Vindt ze het wel prima dat een deel van de foto’s verdwijnt in de rug van het boek? Wat vinden de fotografen ervan als ze hun werk op deze manier verminkt zien? Welke opmaker haalt het in zijn hoofd om dit te doen?

 
Ik begrijp deze jubelende woorden niet, schreef ik aan de redactie van de boekenbijlage. Maar die vond het niet de moeite waard om te reageren op de mail van een kritische lezer. Zeker te druk met andere spectaculaire fotoboeken.

Zie ook Een boek van 6500 euro

Zie ook Gerdi Verbeet en de Cliniclowns