Sony NEX-5

December 2013. Tijd voor een nieuwe camera. De keus viel op een Sony NEX-5. Dit is een zogeheten systeemcamera: een spiegelreflex waarbij de spiegel en de zoeker zijn weggelaten. Dit levert een handzame camera op met verwisselbare lenzen en van een hoge kwaliteit. Nadeel van dit toestel is dat je er geen normale flitsers op kunt aansluiten. Er wordt wel een los miniflitsertje bijgeleverd dat het verrassend goed doet.

Geen toestel voor de echte beginner: er zitten veel te veel instelmogelijkheden op. Het eerste wat ik deed was het uitschakelen van de kinderachtige piepgeluidjes. Wie wil er nou fotograferen met een camera die geluid maakt? Ik moest denken aan de abdicatie van koningin Beatrix, eerder dit jaar. Een plechtig moment, waarbij de stilte alleen werd verstoord door een onprofessionele beroepsfotograaf die keihard zat te klikken met zijn spiegelreflex. 

Heel leuk van de Sony NEX-5 is dat deze camera draadloos kan communiceren met bijvoorbeeld een smartphone. Je kunt foto's versturen van de camera naar de telefoon, of omgekeerd de telefoon gebruiken als afstandsbediening. En je kunt er natuurlijk ook mee filmen.

Zie ook mijn camera's.

Help in gebarentaal

 

The Beatles zijn hier niet bezig met het uitbeelden van het woord HELP. Fotograaf Robert Freeman: "I had the idea of semaphore spelling out the letters HELP. But when we came to do the shot the arrangement of the arms with those letters didn't look good. So we decided to improvise and ended up with the best graphic positioning of the arms."

 

Lees meer over gebarentalen

 

 

 

 

 

Onze correspondent in New York

"Diederik van Hoogstraten in New York" (NRC Handelsblad, 22 oktober 2013)

 

Ook bij de redactie van deze krant is de geografische kennis niet meer wat die geweest is.

Wouter Duinisveld, de donorlul

Hoi, ik ben Wouter Duinisveld. Ze noemen mij de donorlul. Het ging een poosje heel slecht met mij. Ik was bijna dood, maar toen ging er iemand anders dood. En toen mocht ik zijn hart hebben. Nu gaat het weer goed met mij.

Ik kan bijvoorbeeld heel hard rennen. Vlak voor de trein langs! Stoer hè? Ik hoop dat de machinist het niet aan zijn hart krijgt, hahaha!

Ik kan ook heel hard fietsen. Dan zet ik wel eerst zo'n kinderhelmpje op, want stel dat ik val. Dan heb ik misschien wel een donorhoofd nodig!

Jullie schrokken zeker van de vorige foto? Maar dat hoeft niet hoor. Die brug stond maar een beetje open en de camera stond erg laag. Daardoor leek het heel eng.

Zo, nu nog even een paar voetgangers van hun sokken rijden. Ik lijk wel een echte wielrijder, die doen dat ook!

Als ik onder de trein kom, dan mogen ze de restjes gebruiken voor iemand anders. Want ik ben Wouter Duinisveld, de donorlul! Het filmpje is gemaakt door Dick Maas, bekend van Flodder en De lift. Geen orgaandonor. Na een klacht bij de Reclame Code Commissie is besloten het filmpje niet meer te vertonen. Wouter Duinisveld liet via Twitter weten dat hij erg teleurgesteld is. De lul heeft het dus nog steeds niet begrepen.

Uitjes en zuur. Het nepje van de maand.

Op de achterpagina van NRC Handelsblad staat elke dag een "ikje". Dat is een rubriek waarin een lezer iets aardigs of aparts vertelt over wat hij heeft meegemaakt. De kwaliteit van deze ingezonden berichten is natuurlijk wisselend. En er zit ook geen zware redacteur op, maar een stagiair of een pas afgestudeerd huppelkutje van de journalistenschool.

Maar een klein beetje je hersens gebruiken, dat mag je toch wel verwachten van iemand die bij een kwaliteitskrant werkt. Dus geen "ikjes" plaatsen die zo flauw, vergezocht en/of verzonnen zijn dat je de lezers ermee beledigt. Af en toe gebeurt dat dan toch. Ik noem zoiets een "nepje". Hieronder staat er eentje.

Censuur Mijn schoonzusje is bezig om een haring voor mij in stukjes te snijden. Ze vraagt hoe de verjaardag van mijn moeder is geweest. „O, best leuk”, zeg ik, „alleen reageerde ze erg onaardig op de verrassingen die ik voor haar had bedacht.” Waarop mijn schoonzusje zegt: „Uit je censuur.” Oké, denk ik, met in mijn achterhoofd mijn coach die mij ook regelmatig de opdracht geeft mijn gevoelens niet „vlak” te maken, maar ze te uiten. Daar ga ik, en zeg luid en duidelijk: „MIJN MOEDER IS EEN KUTWIJF.” Mijn schoonzus trekt haar wenkbrauwen op en zegt nogmaals: „Uit je censuur.” Dan pas hoor ik goed wat ze zegt: „Uitjes en zuur?” Sara Schoenmakers

(NRC Handelsblad, 7 september 2013)

Ik heb nog een mailtje gestuurd naar de ombudsman van NRC Handelsblad, met het verzoek om de lezers serieus te nemen. Van een krant met het motto "durf te denken" mag je zoiets wel vragen lijkt me. Niks gehoord. Ik begrijp dat wel: de ombudsman heeft het vast erg druk. Of misschien vond hij die "uitjes en zuur" wel grappig. Dat zou natuurlijk ook nog kunnen.

Zie ook het Jijbakje.

Met de trein naar Parijs

De Étoile du Nord: bijna even snel als de Thalys, maar veel goedkoper

Zonder het elimineren van de bestaande alternatieve route zou de hogesnelheidstrein tussen Parijs, Brussel en Amsterdam een commerciële flop zijn geweest. De voorganger van de Thalys was bijna even snel en veel goedkoper.

Lees het artikel in het Low Tech Magazine

Dordrecht, 26 mei 1974. NMBS-loc 1501 met TEE "Ile de France" Amsterdam-Parijs. De trein bestaat uit roestvrijstalen (Inox) rijtuigen, waaronder een rijtuig voor de energievoorziening. Foto Nico Spilt.

 

 

Zie ook Met Youp naar Parijs

Een echte man lacht om windkracht acht

Den Helder, Nationaal Reddingmuseum, 18 december 2012. Mensen vragen mij weleens: Nico, windkracht 8, hoe hard is dat nou eigenlijk? Dan zeg ik: voor iemand die afstamt van een beroemde Stellendamse reddingsfamilie, begint windkracht 10 pas een beetje ergens op te lijken.

 

Het reddingmuseum is vernoemd naar Dorus Rijkers. Geen kwaad woord over deze man, maar binnen onze familie heerst de opvatting dat de naam Willem de Jager geen slecht idee was geweest. Aan hem en zijn broers wordt overigens ruim aandacht besteed.

 

Ook bij dit museum heerst het misverstand dat je interactief moet zijn om publiek te trekken, hoewel die windtunnel natuurlijk wel aardig is. Maar ja, hij gaat maar tot 8. www.reddingmuseum.nl

 

 

Zie ook mijn vraagbaak.

 

 

 

 

De Messerschmitt kon niet achteruit

Spoorwegmuseum, 18 december 1994. Op de tentoonstelling "Gestroomlijnd, 60 jaar trein en stroomlijn" was onder andere een Messerschmitt te zien. Je kon daar met twee personen achter elkaar in zitten.

 

Het wagentje had geen deuren, maar een kap die je open kon klappen, net als bij een jachtvliegtuig. Die vergelijking is niet vreemd, want Messerschmitt was van oorsprong een Duitse vliegtuigontwerper. Alleen was na de oorlog de markt voor Duitse jachtvliegtuigen een beetje ingestort. Messerschmitt richtte zich toen op het ontwerpen van auto's. Het verhaal gaat dat er nog een voorraad cockpitkoepels lag, waar toen dit autootje bij werd ontworpen.
 
Van fotograaf Ronald Hoeben is de volgende anekdote afkomstig. Zijn buren hadden een Messerschmitt. Op een dag had de buurman, toen zijn vrouw met het autootje op pad was, bij wijze van verrassing een garage gebouwd. Toen zijn vrouw weer thuiskwam, gebaarde hij dat ze het autootje de garage in moest rijden. De man trots, totdat zijn vrouw een enorm kabaal ging maken. Ze kon de kap niet openen omdat de garage te laag was, en ze kon ook niet achteruit de garage uit rijden omdat een Messerschmitt geen achteruitversnelling heeft!

Zie ook Beter geen auto dan helemaal geen auto.

Naar de wc met 250 km/uur

Over de kwaliteit van de Fyra V250

Bert Meerstadt, de onlangs opgestapte NS-directeur, is de man die het niet nodig vond dat er toiletten kwamen in de nieuwe Sprinters. Bert Meerstadt was in 2003 ook degene die niet wilde luisteren toen technici waarschuwden dat de Fyra V250 een drama zou worden.

Maar één ding moeten we Bert Meerstadt nageven: in deze trein kwamen wel toiletten. Dus niet dat Bert Meerstadt zei: "die treinen gaan zo snel, tegen de tijd dat je echt nodig moet ben je al in Brussel; kun je daar naar de wc."

Alleen jammer dat die treinen zo slordig in elkaar zijn geschroefd. Zelfs het magneetje van de wc-rolhouder bleek te hoog gegrepen voor de Italiaanse technici. Over loszittende stroomkabels en openspringende deuren hoeven we het dan eigenlijk al niet meer te hebben.

Meer lezen over toiletten in de trein.

Dichter des Vaderlands

Het is u misschien niet opgevallen, maar sinds 31 januari 2013 hebben we een nieuwe Dichter des Vaderlands. Zij heet Anne Vegter.

Haar voorgangers waren tv-criticus Gerrit Komrij (vanaf 2000), pretdichter Driek van Wissen (vanaf 2005) en Ramsey Nasr (vanaf 2009). Van de laatste herinneren we ons het gesnotter bij het aftreden van Beatrix: die was voor hem een moeder geworden.

Ik vind het verder allemaal prima, zolang het maar niet van mijn belastingcenten wordt betaald. Merkwaardig vond ik de volgende mededeling van de benoemingscommissie. Die noemt haar ‘een uitermate veelzijdig dichter en schrijver wiens maatschappelijk engagement niet nieuw is en met de jaren steeds sterker lijkt te worden’. 

'Wiens'? Terwijl je het over een vrouw hebt? Moet dat niet 'wier' zijn dan? Beetje ouderwets, maar juist hier mag dat wel. Of anders gebruik je 'waarvan'. 

Gemeld, maar natuurlijk niks gehoord. Van die hele Dichter des Vaderlands tot nog toe trouwens ook niet.

www.dichterdesvaderlands.nl


 

 

Spectaculair fotoboek

Marianne Vermeijden bespreekt een 'spectaculair fotoboek'

In de boekenbijlage van NRC Handelsblad van 24 mei 2013 werd paginagroot aandacht besteed aan het boek “De mens en de zee”.  Volgens de auteur van het artikel, Marianne Vermeijden, betreft het een ‘spectaculair boek met honderden dubbelpaginagrote, wonderschone foto’s’.

Voor wie niet weet wat ‘dubbelpaginagrote’ foto’s zijn, staan er twee bij het artikel afgedrukt. Dubbelpaginagrote foto’s zijn foto’s die verknoeid zijn doordat de vouw van het boek er doorheen loopt.

 

Ziet Marianne Vermeijden dit niet? Heeft ze geen smaak? Vindt ze het wel prima dat een deel van de foto’s verdwijnt in de rug van het boek? Wat vinden de fotografen ervan als ze hun werk op deze manier verminkt zien? Welke opmaker haalt het in zijn hoofd om dit te doen?

 
Ik begrijp deze jubelende woorden niet, schreef ik aan de redactie van de boekenbijlage. Maar die vond het niet de moeite waard om te reageren op de mail van een kritische lezer. Zeker te druk met andere spectaculaire fotoboeken.

Zie ook Een boek van 6500 euro

Zie ook Gerdi Verbeet en de Cliniclowns

 

 

 

 

Zwartboek (filmrecensie)

Op 14 oktober 2006 ben ik met vrouw en dochters Zwartboek gaan zien in City, Utrecht.

 

Synopsis: De film speelt zich af in 1944. Jonge joodse vrouw (Carice van Houten) zit ondergedoken op een boerderij, maar boerderij wordt per ongeluk gebombardeerd terwijl zij verderop ligt te zonnen. Nu heeft ze geen dak meer boven haar hoofd, maar gelukkig krijgt ze hulp. Ze komt na een paar spannende gebeurtenissen in het verzet terecht, en daarna gebeuren er nog veel meer spannende dingen. Maar in de eerste minuten van de film komen we al te weten dat ze de oorlog overleeft, net als haar vriendin (Halina Reijn).

 

 

Vanzelfsprekend lette ik vooral op de scenes die met spoorwegen verband hielden. Ik had mijn geheime cameraatje paraat, maar dat is helaas niet zo snel ingesteld. Toch heb ik wat screenshots kunnen maken.

Een sterk punt van deze film is, dat de muziek niet is gecomponeerd door Rogier van Otterloo, want Rogier van Otterloo is dood. Willem Breuker vertelde in een interview over een voetbalwedstrijd waarbij hij en zijn muzikanten tegen het team van Rogier van Otterloo speelden. Vijf minuten na het begin van deze vriendschappelijke wedstrijd had Rogier van Otterloo al iemand een gebroken been geschopt. En de muziek van Rogier van Otterloo krijg je ook nooit meer uit je kop.

 

 

Deze boerderij bij Hardenberg moest toch worden gesloopt. Dan kun je hem net zo goed opblazen, want dat is leuk voor de film. Het moest er wel echt uitzien, dus werd het dak bedekt met plastic dakpannen, want die vliegen verder weg dan gewone dakpannen. En inderdaad vlogen de dakpannen erg ver weg. Dat heb ik niet kunnen fotograferen. Wel de brandende boerderij. Let op de klassieke brandweerwagen. De scene had heel goed zonder gekund, maar Paul Verhoeven is een perfectionist.

 

 

Carice van Houten komt via Thom Hofmann in het verzet terecht. Aan de VPRO-gids vertelde Thom Hofmann over het perfectionisme van Paul Verhoeven: "Alles klopte tot in detail. Een bevrijdingsdag met 1200 figuranten; allemaal geknipt en geschoren, met allemaal pakken uit Londen. Originele tanks, tot in Tsjechië en Italië hebben ze die opgehaald. Auto's met Haagse nummerborden. Geweldig!"

 

 

De trein, met daarin Thom Hofmann en Carice van Houten, loopt station Haarlem (moet Den Haag voorstellen) binnen. Daar lopen 500 figuranten rond, alle details kloppen. Behalve dan de trein zelf: een Duitse sneltreinloc met Belgische eersteklasrijtuigen. Zo'n trein zag je in 1944 echt niet door Nederland rijden. Ook aan witte tegels langs de perronrand deden ze toen nog niet. Filmmaker Alex van Warmerdam geeft in een interview in de Volkskrant meer voorbeelden. Zo dragen de nazi's veel te ruime pakken, "terwijl je veel kan zeggen van de nazi's, maar die uniformen zaten perfect."

 

 

Sebastian Koch speelt de Duitser met wie Carice van Houten het aanlegt om het verzet aan informatie te helpen. Het is wel een nazi, maar geen slechte Duitser. Hij verzamelt zelfs postzegels. In de achtergrond een Belgisch rijtuig.  

 

In de film wemelt het van de bekende Nederlandse acteurs, maar uitgerekend Rijk de Gooijer ontbreekt. Terwijl dat toch de beste Nederlandse acteur is die foute Duitsers kan spelen. In de film Soldaat van Oranje (ook van Paul Verhoeven, maar met muziek van Rogier van Otterloo) speelde hij een nazi die iemand moest martelen door met een slang water in diens anus te spuiten. De acteur ligt op zijn buik, Rijk de Gooijer staat er in zijn Duitse uniform naast, houdt de slang omhoog en vraagt: "normaal of super?" Het heeft daarna nog een hele tijd geduurd voordat deze scene er goed op stond.

 

 

Zwartboek, boeiend! De film zou eigenlijk "het zwarte boekje" moeten heten, naar het notitieboekje dat tegen het eind van de film een belangrijke rol speelt. Maar dat klinkt natuurlijk niet zo lekker als "zwartboek". Ik begreep de titel van de film pas veel later uit een tv-interview met Thom Hofmann.

Meer filmrecensies, en foto's van de opnames van Zwartboek




 

 

 

 

Een ouder echtpaar met haast

"Als ouder echtpaar (72-74) probeerden wij zo snel mogelijk de steile trap naar het perron van Station Leiden te beklimmen om de Sprinter naar Heemstede te halen. Het fluitje had al geklonken en de deuren waren al dicht. De machinist die ons zag zwoegen opende zijn cabine en zei: 'Kom hier maar binnen, dan kunnen jullie nog mee.' Prettig verrast overlaadde ik de machinist met mijn complimenten. De conducteur had het allemaal gezien, hij liep ons tegemoet en ook tegen hem zei ik: 'Wat een service, dank u wel!' Hij spoedde zich langs ons en riep: 'Ik ga hem eens even goed op zijn lazer geven!'"

Ruud Onstein in de rubriek 'Ik' van NRC Handelsblad, 19 april 2013.

Nico Spilt zegt: ouder echtpaar moet zich niet zo druk maken. Er rijden zes treinen per uur van Leiden naar Heemstede.

Museum Perron Oost, kleinste museum ter wereld

Op vrijdag 19 april 2013 werd Museum Perron Oost officieel geopend. Centraal in het museum staan het perron met opzichtershuisje op de Cruquiusweg in Amsterdam, een monument dat beeldhouwer en ontwerper Joep van Lieshout twintig jaar geleden met authentieke materialen oprichtte.

Met een oppervlakte van 6 m² is Museum Perron Oost wellicht het kleinste museum ter wereld. Het museum staat in het Oostelijk Havengebied van Amsterdam, wat de afgelopen 150 jaar het toneel vormde voor onder andere veehandelaren, circusstoeten, lijndiensten naar Indonesië, Suriname en de Verenigde Staten, Joodse vluchtelingen, jonge delinquenten, krakers en stads­nomaden. Allemaal lieten ze hun verhalen achter.

Museum Perron Oost vertelt de verhalen van oude en nieuwe buurtbewoners. Kunstenaars uit verschillende disciplines bewerken een oud of recent verhaal uit de buurt in de vorm van theater, film, dans, muziek, beeldende kunst, of combinaties daarvan. Ook zijn in het museum op het perron exposities te zien over steeds een andere periode uit de rijke geschiedenis van het Oostelijk Havengebied. www.museumperronoost.nl

 In de periode voor de opening zijn in het perronhuisje foto's te zien geweest die ik in 1970 op de Rietlanden heb gemaakt.

Bommelding!

Op zaterdagavond 16 maart 2013 werd het treinverkeer rond Utrecht Centraal op last van de politie stilgelegd. Iemand had in de stationshal een pakje onbeheerd achtergelaten.

Een mooi excuus om weer eens een bommelding te oefenen.

Nieuwe paus

Mannen met jurken en puntmutsen. Ik heb ze nooit vertrouwd.

 

(Sinterklaas, 1955)

 

 

 

 

 

Koningslied

Is het koningslied plagiaat? Ach, ik vind een tweedehands melodietje wel passen bij een tweedehands koningshuis.

De raamuitzetters van AXA

Klussen met Nico

Het merk AXA kent u misschien van de raamsloten waarvan het slotje binnen de kortste keren muurvast komt te zitten. Je kunt het raam dan niet meer openen c.q. niet meer afsluiten.

AXA verkoopt ook raamuitzetters. Monteren is niet moeilijk, want er zit een gebruikshandleiding bij met tekeningen. Goed gereedschap en aangeboren handigheid doen de rest. En toen bleken de ramen maar een klein stukje open te kunnen. Lastig als je een keer dekens wilt uitkloppen of een piano naar boven moet takelen. Of als je gewoon je kop uit het raam wilt steken.

Nog een keer goed op de tekeningen gekeken en alles nagemeten, maar dit was toch echt zoals AXA het bedacht heeft. Dus de boel weer losschroeven en de raamuitzetters andersom monteren. Op de foto zie je het verschil: rechts de AXA-methode, links de manier zoals raamuitzetters al sinds de oertijd worden gemonteerd.

In het kader van hoor en wederhoor heb ik AXA een mailtje gestuurd, maar daar is geen antwoord op gekomen. Ze zullen vast ook wel geen webcare-team hebben, maar voor het geval dat er ooit komt: AXA mag het me natuurlijk rustig eens een keer uitleggen.





 


 

De eerste crematie in Duitsland

A.L. Snijders meent te weten dat Multatuli de eerste mens was die in Duitsland is gecremeerd. In het tv-programma waar hij over schreef – TatataTaal – ging het echter om de vraag welke Nederlander als eerste was gecremeerd. Dat was Multatuli, maar dat dit in Duitsland was gebeurd bleef onvermeld.

Het een sluit het ander niet uit natuurlijk. Dus dat die Duitsers dachten: misschien wel een goed idee dat cremeren, maar laten we eerst een keertje oefenen op een Nederlander. En dat net op dat moment Multatuli in de aanbieding was. Ik denk dat meneer Snijders er niet helemaal met zijn gedachten bij was. Terwijl TatataTaal toch een vrij eenvoudig te volgen spelletje is.

 

A.L. Snijders schrijft elke week in de VPRO Gids een column over televisie. In de gids van 19/25 januari 2013 ging het over het taalspelletje TatataTaal, onder leiding van Erik van Muiswinkel. Hij schreef: "Ik ben wel geïnteresseerd in taal, maar niet in spelletjes, ook al omdat ik niet vaak binnen de tijd de goede antwoorden weet. Diederik van Vleuten deed ook mee. Toen Van Muiswinkel vroeg wie als eerste mens gecremeerd was in Duitsland, riep ik 'Multatuli'. Niemand wist het antwoord."

Een iPhone updaten? Niet doen!

If it ain’t broke, don’t fix it

If it ain’t broke, don’t fix it. Dit betekent: probeer geen dingen te verbeteren die het goed doen. Ga bijvoorbeeld geen nieuwe software installeren als je tevreden bent met wat je nu gebruikt. En toch ben ik daar op een zondagochtend ingetrapt. Op mijn iPhone stond een bericht dat er een update van het besturingssysteem beschikbaar was. Dat zag er belangrijk uit.

Apple-aanhangers doen altijd meewarig over Windows. Programma’s zijn gebruikersonvriendelijk en lopen onverwacht vast. Ondertussen krijg je voortdurend virussen binnen. En op een kwade dag zet je je pc aan en zie je alleen maar een blauw scherm met hexadecimale foutcodes. Dit klopt allemaal, weet ik uit ervaring. Met Apple heb je daar uiteraard nooit last van: dat is allemaal superstabiele software. Voor minder deed een perfectionist als Steve Jobs het niet.

Dat dacht ik dus, op die zondagochtend, en ik gaf mijn iPhone opdracht om de update te installeren. Een kwartier later was mijn iPhone onbruikbaar geworden. Hij stond in de zogeheten ‘herstelmodus’ en was niet van plan daar weer uit te komen. Na drie pogingen lukte het uiteindelijk toch, via het programma iTunes op mijn pc.

(Over gebruikersonvriendelijke programma’s gesproken: met iTunes doet Apple niet onder voor het gemiddelde Windows-programma uit de jaren 90.)

iPhone in 'herstelmodus'
(eufemisme voor 'vastgelopen')

En daarna was ik dus een heleboel gegevens en instellingen kwijt. Gelukkig geen belangrijke dingen, want daar heb ik back-ups van. Met dertig jaar computerervaring weet ik dat je niets of niemand kunt vertrouwen wat dat betreft. Nu ik mijn iPhone toch opnieuw moest instellen, heb ik meteen iCloud ingeschakeld als back-up. Voortaan heeft dus ook de FBI toegang tot mijn mailtjes en foto’s. Veel plezier ermee, dames en heren!

Die zondagochtend heb ik ook nog contact gehad met Apple. Een zeer vriendelijke man belde me op het afgesproken tijdstip op. Hij vond het heel vervelend allemaal, en gaf me de tip om updates niet via WiFi te installeren maar via een kabeltje, dan heb je minder kans op problemen. En hij was het ook wel met mij eens: installeer updates alleen als je merkt dat dingen anders niet meer goed werken. If it ain’t broke, don’t fix it.

 

Zie ook Mijn computers.




 

Wat rijmt er op Fyra?

Gelezen in Taalpost 1394, maandag 28 januari 2013:

---

De Fyra-trein rijdt voorlopig niet meer en is het voorwerp van spot en ergernis. Gelukkig is het ook moeilijk rijmen op Fyra. Dat zegt een opgeluchte medewerker van het bureau dat de namen Thalys en Fyra bedacht.

Maar uit de reacties op de uitspraak van deze medewerker en op een tweet van @Taalpost blijkt dat de naam Fyra velen wel tot rijmen aanzet. Zo twitterde @zegdw: "Al kreeg ik Italiaanse lira, nog liever een Zafira met bekleding van trevira dan een ritje in de Fyra."

En @nicospilt schreef: "Fyra, een treinstel van de Wibra. En je betaalt flink extra. Doe mij maar een portie viagra."

---

www.taalpost.nl (gratis e-mailnieuwsbrief)

Oudejaarsbrandjes in Hilversum

Hilversum, 31 december 2012. Mijn zus filmde dit vanaf een balkon. Een paar jongens waren gefrustreerd dat ze door de regen hun vuurwerk niet goed konden afschieten. Dan maar een brandje gemaakt op een verkeersheuvel. Gelukkig waren de politie (met twee auto's) en de brandweer er op tijd bij, anders was het vuur alweer uit geweest voordat ze het hadden kunnen blussen.*)

 

Hilversum, 31 december 1962. Buurtbewoners brengen hun kerstboom naar het kruispunt van de Berlagelaan en de Vingboonsstraat. Een mooie stapel, waar de brand in gaat. En daar komt meneer Neeteson aan, van de drogisterij en fotozaak waar wij ons vuurwerk kochten. Hij had zijn onverkochte voorraad bij zich. De kanonslagen verdwenen met sloffen tegelijk in het vreugdevuur. En de wijkagent met zijn zwarte herenfiets? Nergens te zien.**)

---

*) Mijn zus Carina: "En 5 minuten na de brandweer kwam een vrachtwagen die met een grote grijparm de smeulende resten in de open laadbak gooide. Wij zagen een dampende kar wegrijden, komisch. Don't fuck with Broertjes!"

 

**) Mijn broer Leo: "En een paar dagen later kwamen de mannen van de dienst gemeentewerken het gesmolten asfalt vervangen. Die hoorde je daar niet over. Politiemannen deden toen gewoon hun werk, zoals je bal afpakken en boeven vangen."