mijn opa zwoegde aan het spoor
zo sterk dat het een wonder heet
zijn ademtocht en noeste zweet
staan hier nog in de roest en door
de kieren van een werkmanskeet
die als een afgedaan decor
langs de oude rails vervalt hoor
ik zijn kinderliedjes en vergeet
heel even dat de oude baas
na eerst zijn zuiver zangersoor
al snel daarna zijn stem verloor
voor zijn pensioen nog stierf
--------------------------->helaas
zo kom ik tot de werkelijkheid
de trein stilzwijgend verder rijdt
gijs ter haar
gevonden op www.pomgedichten.nl/modules/news/article.php?storyid=981
Geen opmerkingen:
Een reactie posten