Hoe vervoerders zich presenteren

HSL Logistik: maatschappelijk verantwoordt
"(...) Een vorm van reclame die wellicht compleet nieuw voor u is, maar wel eentje die zeker zijn vruchten zal afwerpen qua landelijke bekendheid en exposure uren van uw bedrijfsnaam. Daarnaast is deze vorm van reclame ook zeer milieuvriendelijk, en levert dit dus direct een bijdrage om uw groene doelstellingen als bedrijf te communiceren, m.a.w. maatschappelijk verantwoordt ondernemen." www.hsl-logistic.nl

Train Services: kwalitatief en ontzorgend
Visie: "Leveren van kwalitatieve en compleet ontzorgende diensten aan Spoorwegondernemingen, Rail Operators en Wagon eigenaren." Missie: "Het realiseren van een Europees netwerk aan ondersteunende diensten op het gebeid van Railgoederenvervoer." www.trainservices.nl

Railion: Klimaschutz
"Umweltschutz ist innerhalb des integrierten Managements ein wichtiges Thema für Railion. Es ist unsere Aufgabe, die Auswirkung unserer Tätigkeiten auf die Umwelt zu minimieren. Dazu gehören Klimaschutz, Lärmminderung und der sparsame Umgang mit Ressourcen."

Op de foto een gipstrein van Railion (tegenwoordig DB Schenker Rail).

Rijden op wind

Bunnik, 24 april 2015. VIRM 9556 rijdt door het land als "groene trein".

 

"Met trots presenteren NS en Eneco de groene trein. Hij rijdt kriskras door Nederland en laat zien dat alle treinen binnenkort op groene stroom gaan rijden. Die stroom wordt geleverd door Eneco en is afkomstig van nieuwe windmolens die de komende jaren in gebruik worden genomen. Zo rijdt de trein straks op wind. Schoner kun je bijna niet reizen. In 2015 rijdt de helft van de treinen al op windenergie, in 2018 zijn dat alle treinen. Daar is heel wat elektriciteit voor nodig: 1,4 TWh per jaar, net zoveel als het stroomgebruik van alle huishoudens in Amsterdam. Om al die groene stroom extra te kunnen opwekken, worden stapsgewijs steeds meer nieuwe windmolens ingezet in Nederland, maar ook in de landen om ons heen. Zo zorgt Eneco ervoor dat er straks altijd voldoende groene stroom is, voor alle treinen." www.ns.nl/groenetrein

Hoeveel windmolens zijn er nodig om alle Nederlandse treinen op windenergie te laten rijden? Volgens NS en Eneco is hiervoor 1,4 terawattuur per jaar nodig, dat is 1,4 miljard kilowattuur per jaar. Een grote windturbine aan de kust levert 6,6 miljoen kilowattuur per jaar (www.nwea.nl/...). Er zijn dus zeker 212 van die grote turbines nodig, alleen voor de treinen. Wie wilde er ook alweer graag bij een windmolenpark wonen?

Slapen in een trein

 

Racour, 7 september 2015. Voormalig stationsgebouw langs de opgeheven lijn 147 (Landen–Tamines). Een groot gebouw voor een klein gehucht op de taalgrens - de Nederlandse naam is Raatshoven. Hier liep ooit een belangrijke spoorlijn, die zelfs nog dubbelsporig is geweest, maar in 1961 reden de laatste treinen. De rails bleven uit strategische overwegingen liggen, maar werden eind jaren 80 alsnog opgebroken. Het stationsgebouw kwam in particuliere handen en is inmiddels tot monument bestempeld. Van binnen is het gemoderniseerd. Een gedeelte wordt bewoond, een ander deel wordt verhuurd als vakantiewoning.

 

 

Buiten staan twee gerenoveerde stuurstandrijtuigen, type M2. Deze zijn van binnen geheel gestript en ingericht als luxe vakantiehuisje. Wel met allerlei spoorse attributen, waaronder zelfs een collectie petten. Wij hebben er een nacht geslapen: afscheidscadeautje van mijn collega's toen ik met pensioen ging. Ik slaap zo vaak in de trein, maar dit was een leuke ervaring. In Racour is ongeveer niets te beleven, en in het nabijgelegen Landen heb je het na de twee winkelstraten ook wel gezien. Vandaar dat wij er nog een paar dagen Zuid-Limburg aan vast hebben geplakt. www.stationracour.be

 

 

 

 

Het raadsel van het gekantelde dwergsein

Rood boven, geel links, groen rechts.   Rood boven, groen links, geel rechts.

Geel boven, rood links, groen rechts.


Groen boven, rood links, geel rechts.
  Gekantelde dwergseinen. Waar zitten de kleuren? Is hier psychologisch onderzoek naar gedaan? Welke ingenieur heeft hier over nagedacht? Mogen seinmonteurs misschien zelf kiezen welke combinatie ze het leukst vinden? Er lijkt geen systeem in te zitten. We missen nu alleen nog de twee varianten met rood rechtsonder.  

Meer over lichtseinen.

   

De Nachtwacht

Het Rijks Museum. Alleen al vanwege die door een suffe ontwerpster (Irma Boom) bedachte taalfout (het is Rijksmuseum) stond het museum me eigenlijk bij voorbaat al tegen.

Of anders wel directeur Wim Pijbes. Die mocht – toen het museum na een verbouwing van tien jaar eindelijk weer openging – elke week reclame komen maken in De Wereld Draait Door. En tussen de bedrijven door ook nog even poseren met Obama, waar hij dan weer op tv over mocht komen glimmen. Ik kreeg iedere keer weer zin om die blije kop van Pijbes eens goed in elkaar te rammen.

En dan de Nachtwacht, het übercliché van de Nederlandse kunstgeschiedenis. Geen kwaad woord overigens over Rembrandt zelf. Je moet dat in zijn tijd zien; de man had een zeer verdienstelijke penseelvoering. Al moet ik wel steeds denken aan die film met Michiel Romeyn, die met een veel te grote kwast stond te vegen over een veel te groot doek.

Toen kwam ook nog die speciale tentoonstelling over de “Late Rembrandt”, waar de bezoekers in vier rijen dik met hun mobieltje schilderijen stonden te fotograferen. Koop dan een paar ansichtkaarten in het souvenierwinkeltje voor het museum. Of in het museum zelf, waar ze een nog grotere winkel hebben met verder dezelfde souveniers.

Wim Pijbes, de kwade genius achter de overlast, kwam trouwens ook nog even sympathiek uit de hoek: wie klachten had over de drukte moest zelf maar een Rembrandt kopen.

Maar uiteindelijk liet ik me overtuigen. Ik moest dat museum, waar ik tientallen jaren vlakbij heb gewerkt, toch een keer van binnen hebben gezien. Even wachten tot er een gat viel in de drom Japanners die met hun mobieltje in de weer waren. En toen kon ik deze selfie maken van mezelf – voor de Nachtwacht. Nu alleen het Atomium en de Eiffeltoren nog.

Meer over mijn relatie met Rembrandt van Rijn







 

 

 

De Alweg-Bahn

Geschiedenis van een monorailsysteem

 

De naam ALWEG is afgeleid van de letters van de naam van Dr. Axel L. Wenner-Gren, de initiatiefnemer en financier van het concept van de Alweg-Bahn uit de jaren vijftig. De treinen zijn voorzien van wielen met luchtbanden, waarmee ze over een betonnen baan rijden. Dwarswielen, eveneens met rubber banden, zorgen ervoor dat de trein niet kan ontsporen.

 

Op een afstand heeft de Alweg-Bahn wel iets weg van een magneetzweefbaan, maar het principe is totaal anders. Wenner-Gren heeft overigens wel het magneetzweefprincipe bestudeerd.

 

De eerste Alweg-Bahn was een proefbaan bij Keulen. Dat was een baan op schaal 1:2,5 die werd aangelegd in 1952. Er pasten wel passagiers in, maar die moesten opgepropt achter elkaar zitten. Tijdens proefritten werden snelheden tot 160 km/uur gehaald.

Daarna werd bij Keulen een langere baan gebouwd op grote schaal. Dat was ook een proefbaan. Wenner-Gren hoopte hiermee het stadsbestuur van Keulen te overtuigen van de bruikbaarheid van zijn concept.

Hij wilde een lijn van het centrum van Keulen naar Opladen bouwen, om daarmee een volledig overbelaste tramlijn te vervangen. Hij bood zelfs aan om een groot deel van het traject zelf te financieren, maar de stadsbestuurders wilden er niet aan. De tramlijn werd kort daarna vervangen door bussen, waarmee het forensenverkeer helemaal vast kwam te zitten.
 
Het ideaal van Wenner-Gren was een uitbereid monorailnetwerk door Duitsland. Er werden machines gebouwd waarmee snel Alweg-banen konden worden aangelegd. Er werd geëxperimenteerd met treinen die zowel op de betonnen Alweg-baan konden rijden als op gewone rails.

Een ander interessant experiment was met een Alweg-trein die ook over de weg kon rijden. De wielen die normaal dwars stonden om de trein op de baan te houden, konden door ze een kwart slag te draaien ook worden gebruikt om over de weg te rijden. Op die manier zouden goederentreinen tot aan de deur van de fabriek kunnen komen.

Een Amerikaans bedrijf van Wenner-Gren hield zich bezig met het ontwikkelen van een computersysteem waarmee de treindienst automatisch geregeld zou moeten worden.
 
Wenner-Gren was een zeer vermogende Zweedse industrieel. Zijn fortuin maakte hij in de jaren twintig met de firma Lux, producent van kousjes voor gaslampen. Lux was in de problemen geraakt door de opkomst van de elektrische gloeilamp. Wenner-Gren kocht de hele voorraad op, in ruil voor een aandeel in de fabriek. Deze ging zich toeleggen op de verkoop van stofzuigers en koelkasten, apparaten die men in Europa nog niet kende. De fabriek werd omgedoopt in Elektrolux. De voorraad gaslampen werd onder andere gesleten in Panama: toen het kanaal door dat land werd geopend, was het over de hele lengte verlicht met gaslampen.

Wenner-Gren stierf in 1961, kinderloos. Zijn kapitaal werd er door verkeerd gekozen erfgenamen doorheen gejaagd.
 
De Alweg-Bahn bij Keulen werd kort na zijn dood ontmanteld. Voor de trein hadden musea geen belangstelling. In Turijn is in 1961 een Alweg-Bahn aangelegd op een tentoonstellingsterrein. Daar is een paar jaar mee gereden, waarna het terrein in de versukkeling raakte.

In de Verenigde Staten is het Alweg-concept toegepast op een tentoonstellingsterrein in Seattle en bij Disneyland in Florida. Het verhaal gaat dat het echtpaar Disney bij toeval de Alweg-Bahn in Keulen tegenkwam tijdens een van hun reizen. "Dit is wat jij zoekt," zou mevrouw Disney hebben gezegd tegen haar man.
 
De Duitse partner van Wenner-Gren was de firma Krupp. De licenties zijn ook verkocht aan het Japanse Hitachi, dat nog steeds op deze markt actief is. In Azië zijn verschillende Alweg-systemen te vinden.
 
Een variant is het Franse systeem SAFEGE. De treinen rijden hierbij eveneens op luchtbanden, maar ze hangen daarbij aan de rails.

Alweg-Bahn. Technik, Geschichte und Zukunft der legendären Einschienenbahn. Door Reinhard Krischer. Uitg. Transpress, Stuttgart 2003. ISBN 3613712091. Op het omslag de Alweg-Bahn in Disneyland.

 

   Famous trains of the world. Door Ernest F. Carter. Uitg. Frederick Muller Ltd, London 1959. Op het omslag een foto van de experimentele monorail bij Keulen: de eerste versie (op verkleinde schaal) van de Alweg-Bahn uit 1952, die op een ovalen testbaan 160 km/uur haalde.

 

 

 

 

 

 

 

De t-shirts van de Hema

Mail van de Hema. Daar hebben ze nu een leuke aanbieding: t-shirts voor dames.
 

 
Waarom schrijven mensen eigenlijk t-shirt als ze het over een T-shirt hebben? Lees de uitleg.