Het Rijks Museum. Alleen al vanwege die door een suffe ontwerpster (Irma Boom) bedachte taalfout (het is Rijksmuseum) stond het museum me eigenlijk bij voorbaat al tegen.
Of anders wel directeur Wim Pijbes. Die mocht – toen het museum na een verbouwing van tien jaar eindelijk weer openging – elke week reclame komen maken in De Wereld Draait Door. En tussen de bedrijven door ook nog even poseren met Obama, waar hij dan weer op tv over mocht komen glimmen. Ik kreeg iedere keer weer zin om die blije kop van Pijbes eens goed in elkaar te rammen.
En dan de Nachtwacht, het übercliché van de Nederlandse kunstgeschiedenis. Geen kwaad woord overigens over Rembrandt zelf. Je moet dat in zijn tijd zien; de man had een zeer verdienstelijke penseelvoering. Al moet ik wel steeds denken aan die film met Michiel Romeyn, die met een veel te grote kwast stond te vegen over een veel te groot doek.
Toen kwam ook nog die speciale tentoonstelling over de “Late Rembrandt”, waar de bezoekers in vier rijen dik met hun mobieltje schilderijen stonden te fotograferen. Koop dan een paar ansichtkaarten in het souvenierwinkeltje voor het museum. Of in het museum zelf, waar ze een nog grotere winkel hebben met verder dezelfde souveniers.
Wim Pijbes, de kwade genius achter de overlast, kwam trouwens ook nog even sympathiek uit de hoek: wie klachten had over de drukte moest zelf maar een Rembrandt kopen.
Maar uiteindelijk liet ik me overtuigen. Ik moest dat museum, waar ik tientallen jaren vlakbij heb gewerkt, toch een keer van binnen hebben gezien. Even wachten tot er een gat viel in de drom Japanners die met hun mobieltje in de weer waren. En toen kon ik deze selfie maken van mezelf – voor de Nachtwacht. Nu alleen het Atomium en de Eiffeltoren nog.
Meer over mijn relatie met Rembrandt van Rijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten