Van TREX naar TEE

Spoorwegmuseum Utrecht. Model van een sterk op een Hondekop lijkend treinstel. Kennelijk met een zesassige dieselmotorwagen (zie het verhoogde dak). De letters TREX zullen staan voor Transeuropa Express. In het museum bevinden zich ook drie volgrijtuigen van dit treinstel.

Foto's van dit model zijn gebruikt voor "De Nederlandsche Spoorwegen in vogelvlucht", een brochure van de NS uit 1956. Hoewel het ontwerp in dat jaar al klaar was — de TEE-stellen van NS/SBB zouden in 1957 op de baan komen — is in deze brochure een treinstel zien met een Hondekop-achtige snuit.

"De Trans-Europ Express zal een snelle, voor buitenlands verkeer frequente en kwalitatief hoogstaande dienst onderhouden tussen de belangrijkste knooppunten van west-Europa. Rijden deze treinen, die wijnrood met zilver van kleur zullen zijn, dan zal de stelling, dat grenzen in het moderne spoorwegverkeer wegvallen, wederom zijn bewezen."

Aldus de laatste zinnen van deze brochure. De inmiddels op de baan verschenen TEE-treinstellen zagen er behoorlijk anders uit.

Het begin van het Spoorwegmuseum

"Nederlandsch Spoorweg Museum - Utrecht - Moreelse­laan 4 (bij 't Station). Verkeersontwikkeling van 100 jaren. Geschiedenis en Techniek. Behalve Maandags op alle dagen open van 11 tot 4 uur. Entree ƒ 0.10. - Voor scholen ƒ 0.05." (Strooibiljet uit 1934, collectie Nico Spilt)

Lees meer over de oprichting en de eerste jaren van het Spoorwegmuseum. Ook over de nooit gerealiseerde nieuwbouwplannen naast Utrecht CS.

Hoge heren vangen veel wind

December 2016: Roger van Boxtel, president-directeur van NS, laat zich vastbinden aan een molenwiek.

Een leuke stunt, maar die is in 1969 al vertoond in de tv-serie Floris (kijk vanaf minuut 27:50).

Eikstraat 19 in Utrecht

Van september 1982 tot eind 1989 woonden wij in een klein huisje in de wijk Oudwijk in Utrecht. Daar zijn onze drie kinderen geboren. Dat werd een beetje krap, vandaar dat we toen zijn verhuisd naar een grotere woning in Bilthoven.

 

 

Eikstraat 19 in Utrecht, omstreeks 1988 geschilderd

door mijn schoonvader Co Helmus.

Ik ben een treinenliefhebber, dus ik vond het wel leuk om vanuit Eikstraat 19 uitzicht te hebben op het Spoorwegmuseum. Tot 1989 was het daar erg rustig. Het terrein waar nu publiek rondloopt en treintjes rondrijden stond vol met loodsen. Ooit is er zo'n loods afgebrand, daar hadden we toen een mooi uitzicht op.

Vroeger was er een locomotievendepot en dat zal nogal wat lawaai (ook 's nachts) en rook hebben gegeven. Onder de dakpannen van de huizen zat nog steeds roet. Het waren echte arbeidershuisjes. Er woonden vroeger vaak grote gezinnen in, met zijn allen slapend op de bovenverdieping. Oorspronkelijk zal er een zeer steile trap in, heb ik nog wel eens bij de overburen gezien.

Veel huizen in de Eikstraat en andere straten waren eigendom van een huisjesmelker, maar steeds meer huizen werden gekocht door voornamelijk jonge mensen. Naast ons woonde een oude man die ongelooflijk veel aan zijn huisje had verbouwd; hij heeft zelfs ooit een douche gehad onder de woonkamer! Die is later weer verdwenen, maar op een of andere manier zaten er wel grote gaten in de muur onder de vloer, tussen ons huis en het zijne, zodat we nogal wat geluidsoverlast hadden van de buren. Die gaten heb ik volgespoten met purschuim en toen was het probleem opgelost.

Er is ooit sprake van geweest dat de Eikstraat en de straten erachter zouden worden vervangen door nieuwbouw, maar later is besloten tot een renovatieproject. Wij hebben zelf veel aan het huisje opgeknapt, zoals de vloer in de huiskamer vervangen, een zolder gemaakt, kamers gemaakt boven, gaskachels aangelegd, keuken vernieuwd, elektriciteit vernieuwd, schuurtje in de tuin gebouwd, dakkapel aan de straatkant laten aanleggen. Toen we klaar waren met verbouwen zijn we verhuisd.

We hebben er met veel plezier gewoond, maar met drie kinderen werd het in 1989 toch wel een beetje krap. Het was een leuke buurt. We hadden met veel bewoners contact en er zijn ook wel eens straatfeesten georganiseerd.

Meer over het Spoorwegmuseum in deze periode

 

 

 

 

 

 

Voorspoedig 2017

 

Het team van “Langs de rails” wenst u prettige feestdagen en een voorspoedig 2017 - Blokpost Bunnik, Nico Spilt

 

www.langsderails.nl

 

 

 

 

 

Rudolph the blackfaced reindeer

Nee hè? We gaan toch niet ook deze discussie krijgen?

 

Zie ook Stereotype xylofonist 

 

Kanarie in de kolenmijn

 

Spoorwegmuseum, 24 juli 2014. In de nagebouwde kolenmijn is een nagemaakte kanarie te zien. Mijnwerkers namen zo'n beestje mee naar beneden als ze aan het werk gingen. De kanarie moest waarschuwen voor koolmonoxide en voor mijngas. Dat deed hij eenvoudig door van zijn stokje te vallen. De mijnwerkers wisten dan wat ze moesten doen: direct wegwezen.

 

De "kanarie in de kolenmijn" wordt ook als metafoor gebruikt. Zo heeft Hanneke Groenteman een documentaire* gemaakt over het toenemende antisemitisme. Joden zijn als de kanarie in de kolenmijn: als het slecht met hen gaat, is de atmosfeer in de samenleving vergiftigd.

 

In DWDD legde Hanneke de metafoor uit door te vertellen dat men vroeger in kolenmijnen een kanarie liet vliegen. Maar dat was niet handig geweest: vind zo'n beestje maar weer eens terug in die donkere gangen.

 

De kanarie zat in een kooitje dat hoog werd opgehangen. Het ontplofbare mijngas (methaan) is namelijk lichter dan lucht en stijgt omhoog. Het giftige koolmonoxide is zwaarder dan lucht, dus voor de zekerheid zou je ook nog een kanarie op de grond moeten hebben.

 

* EO, vanaf zondag 4 december 2016, 19.15 op NPO2